Dag Coos, dag vakantie

Yes!!! Dat had ik goed gedaan, vond ik zelf. Hoewel ik een aversie tegen computers heb, was het me toch maar mooi gelukt om een reis voor ons tweeën te boeken naar Spanje. Mijn polylief Coos en ik zouden vrienden van ons gaan bezoeken die daar sinds een jaar wonen.

Met Coos heb ik al twaalf jaar een knipperlichtrelatie. Tientallen keren constateerden we, dat onze liefde wel heel (h)echt is, maar te moeilijk om voort te zetten. Ongeveer drie jaar geleden verbraken we weer eens onze relatie. Dit keer duurde dat bijna een jaar! Toch vonden we elkaar weer, bij toeval, doordat we mensen ontmoetten die hulp nodig hadden. Er ontstond een vriendschap tussen ons vieren.

Onze vrienden verhuisden naar Spanje, en nu gingen wij ze daar bezoeken. Samen! We verheugden ons er geweldig op. Zeker nu alle problemen tussen ons opgelost leken. De oorzaak van alle problemen die er steeds tussen ons ontstonden, is ons verschil in opvatting over polyamorie. Waar ik openheid en eerlijkheid verwacht, gaat Coos elke moeilijkheid die een relatie met zich meebrengt, uit de weg.

Hij vermijdt het liefst elk mogelijk conflict; en zijn vrouw Marjan wil al helemaal nergens over praten. Dus.... was het niet wachten op een volgende teleurstelling? Maar nee, werd me verzekerd, dit speelt nu niet meer! De relatie tussen Coos en Marjan was veranderd, zij toonden nu veel meer interesse en begrip voor elkaar. Als bewijs daarvoor werden mijn partner Wim en ik voor een etentje bij hun thuis uitgenodigd.

Een beetje onwennig voelden we ons wel, want Wim en ik hadden zijn vrouw nooit ontmoet, terwijl Coos al meer dan 10 jaar kind aan huis was bij ons. Het werd een gezellige avond, iedereen ontspande zich steeds meer, en vanaf nu kon alles alleen maar beter gaan, dachten wij.

Dat dit een te optimistische gedachte was, bleek toen ik half juni Coos belde om hem te feliciteren met zijn verjaardag. We spraken af om de dag daarna samen wat te gaan drinken bij hem in de buurt. In het zonnetje op het terras dronken we wat, om de verjaardag nog een beetje te vieren. Daarna hoorde ik een paar dagen niets meer. Appjes werden niet beantwoord, en zijn telefoon stond uit.

Na ongeveer een week kwam hij langs. Hij bleek een enorme ruzie gehad te hebben met Marjan. We hadden volgens haar te lang gebeld, te lang op het terras gezeten, en hij gedroeg zich sowieso belachelijk. Daar kon ze niet meer tegen! De vriendschap tussen hem, mij, en onze vrienden sloeg nergens op. Toen ik opperde dat we dan misschien beter af konden zien van onze reis, leek hij wel opgelucht!

Tot een paar dagen later. We gaan toch!, appte hij. Ik heb met Marjan gepraat, en het is oké. Behalve dat je toch iets over het hoofd gezien hebt, zei ik. Oh....?? Ja, je bent vergeten met mij te praten! Denk je nu echt dat ik op deze manier met je naar Spanje ga??

Je hebt gelijk, was het antwoord. Marjan wil het ook eigenlijk niet.

Dag Coos, dag vakantie.

Dit was de zomer dat ik er achter kwam dat ik een te idealistisch beeld heb van polyamorie. Wim en ik mogen dan wel helemaal op één lijn zitten, dat is niet voldoende om op een ontspannen eerlijke manier ook andere relaties aan te gaan. Dit kan alleen maar als alle betrokkenen (en hun andere liefdes) er hetzelfde over denken en bij voelen als wij.